Rozdział 6

*Eliza*

-Andreas- oderwałam się od niego- Przepraszam, ale nie mogę- wyszeptałam

-Nie, to ja przepraszam, nie powinienem...

-Lepiej już pójdę- szepnęłam cicho i biegiem dopadłam do drzwi

Przekroczyłam próg mieszkania ocierając z policzka pojedynczą łzę. Weszłam do salonu, gdzie nie było Darii. Nie znalazłam jej również w pokoju gościnnym, kuchni i łazience. W mojej sypialni również jej nie było. Zamiast niej znalazłam krótki liścik na łóżku

Wróciłam wcześniej do Wrocławia. Przepraszam. Musiałam wszystko sobie sama, na spokojnie przemyśleć. Mam jednak małą prośbę: nie rób nic głupiego, gdy mnie nie będzie. Mówiąc "coś głupiego" mam na myśli NIE UFAJ SKOCZKOM!

Zobaczymy się niebawem. 

Buziaki :*

D.

-Czyli zostałam sama- mruknęłam i podeszłam do regału. Wyciągnęłam jeden kieliszek, nalałam sobie do niego wina i zaczęłam rozmyślać nad wszystkim, co wydarzyło się dzisiejszego dnia.

Najbardziej intrygował mnie pocałunek Wellingera. Dlaczego to zrobił? Czy to była chwila słabości? A może mimo krótkiego czasu naszej znajomości mógł coś do mnie poczuć?

Nie- zganiłam się w myślach- to głupia chwila słabości

Doszłam jednak do wniosku, że muszę porozmawiać z Andreasem przed jego wyjazdem. Poderwałam się z kanapy i spojrzałam na zegarek, który wskazywał 23.

Jutro rano to załatwię- pomyślałam i nastawiłam budzik na godzinę szóstą. Następnie nalałam sobie kolejny kieliszek wina...

~~~~~

Następnego dnia

Stałam na parkingu, gdzie większość reprezentacji pakowało się do swoich busów. Odjechali już Austriacy, Japończycy i Norwegowie. Pośród tych ostatnich nie dostrzegłam nigdzie Hildego, któremu miałam pilna potrzebę przyłożyć. 

-Eliza? Co ty tu robisz?- usłyszałam znajomy głos

-Andi!- uścisnęłam go- Chyba nie myślałeś, że nie przyjdę się pożegnać- spojrzałam na niego z wyrzutem, a ten wbił spojrzenie w ziemię- No nie wierzę...

-Myślałem, że po tym, co wczoraj zrobiłem nie chcesz mnie znać

-Andi...

-Andreas pakuj się do busa, za pięć minut odjeżdżamy- usłyszeliśmy za nami głos trenera

-Mamy mało czasu

-Dlaczego to zrobiłeś?- zapytałam

On podniósł wreszcie wzrok i spojrzał na mnie. Przyglądał mi się przez chwilę, po czym zapatrzył się w dal

-Andreas. Jesteś tu?- pomachałam mu ręką przed oczami

-Powinnaś mu wybaczyć- wyszeptał

-Co?

-Maciek. Kocha cię. Słyszałem jak to tonie nawijał Austriakom- uśmiechnął się pod nosem- I ty również go kochasz- dodał tak cicho, że ledwo go dosłyszałam

-Ale...

-ANDREASIE WELLINGERZE!JEŚLI ZA TRZY SEKUNDY NIE ZOBACZĘ CIĘ W BUSIE DO NIEMIEC BĘDZIESZ SZEDŁ PIESZO- krzyczał Schuster na swojego podopiecznego

-Bądź szczęśliwa- powiedział, po czym dotknął mojego czoła wargami. Następnie ucałował jeszcze mój policzek i ruszył w kierunku pojazdu

-Andreas- zawołałam za nim płaczliwie. On odwrócił się, uśmiechnął się smutno i pomachał na pożegnanie

Stałam w miejscu przyglądając się odjeżdżającemu samochodowi reprezentacji Niemiec. Trzymałam dłoń na policzku, gdzie jeszcze niedawno spoczywały usta Wellingera. 

Klask.

Klask. Klask.

Po całym parkingu rozległy się głośne oklaski. Odwróciłam się w stronę, z której dochodziły dźwięki.

Maciek.

Stał i klaskał. Jak długo przyglądał się całej sytuacji? 

-Jestem wzruszony. To pożegnanie było takie poruszające- powiedział z przekąsem

Cóż. Wyszło na to, że stał tam wystarczająco długo. Miałam jedynie nadzieję, że niewystarczająco blisko, by cokolwiek usłyszeć.

-Dziękuję. Starałam się jak mogłam- odparłam oschle mierząc go wzrokiem.

Spojrzałam mu w oczy. Mimo słów, które wcześniej wypowiedział nie dostrzegłam w nich pogardy. Nie. Widziałam w nich tylko ból i... złość? Czy możliwe, że mógł być zazdrosny o to, co przed chwilą zobaczył? Miałam ochotę wpaść mu w ramiona i wyszeptać, że nie ma o co. Zaczęłam gorączkowo myśleć. Czyżby Andreas miał rację? Czy nadal kochałam Macka?

Zrobiłam kilka kroków w jego stronę. Zatrzymałam się tuż przed nim. Chwilę później złączyłam nasze usta w pocałunku. Zaskoczyłam go tym gestem, zresztą siebie także. Maciek objął mnie w talii i przycisnął mocniej do siebie.

-Kocham cię- powiedział, gdy tylko się od siebie oderwaliśmy

-Ja ciebie też- wyszeptałam

Chyba- dokończyłam w myślach i wtuliłam się w jego ramiona.

____________________________________________

Mam dziwne wrażenie, że piszę coraz krótsze i coraz bardziej przerysowane rozdziały, ehh...

Pewnie większości z Was nie podoba się taki rozwój sytuacji, hmm? 

Ostatni rozdział już za nami, został tylko epilog i... DRUGA CZĘŚĆ, w której będzie trochę więcej o losach Darii i Toma :)
Już teraz zachęcam do czytania i obejrzenia zwiastunu.

http://can-you-forget.blogspot.com/ Prolog już niebawem ^^

Jeśli macie ochotę zapoznać się z moją twórczością (blogi które są już napisałam,, które piszę obecnie, ale również te, które dopiero mam w planach napisać) zapraszam na moją podstronę: http://nikki-podstrona.blogspot.com/

Widzimy się niebawem :)

Buziaki, Nikki ;*

PS. Oczywiście nie sprawdzałam, czy są jakiekolwiek błędy, więc jeśli takowe się pojawiły to przepraszam :)