Rozdział 5

*Eliza*

Na niedzielne zawody byłam zmuszona wybrać się sama. Daria stwierdziła, że za żadne skarby nie ruszy się z łóżka. Zostawiłam ją leżącą na kanapie, zajadającą się lodami. Sama musiałam przejąć jej obowiązki. Tak więc dwoiłam się i troiłam: robiłam zdjęcia, przeprowadzałam krótkie wywiady.
Nawet gdy konkurs już się zakończył, nadal byłam tak zabiegana, że nie zauważyłam osoby przede mną. Oczywiście na nią wpadłam

-Eliza?

Nie, nie, nie. To nie może być prawda- piszczał mój wewnętrzny głosik

-Tak mi mama dała na imię- powiedziałam przewracając oczami, a w duchu pochwaliłam siebie za ten obojętny ton, podczas gdy byłam coraz bardziej zdenerwowana
-Możemy pogadać?- zapytał
-To nie jest ani dobre miejsce, ani dobra pora
-Masz rację. Znajdziesz później dla mnie chwilę?

Nie, nie, nie, nie, nie- krzyczałam w myśli, jednak wiedziałam, że do tej rozmowy prędzej, czy później musiało dojść...

-Tak- odpowiedziałam- Ale tylko po to, by ustalić termin kiedy ostatecznie będę mogła zabrać od ciebie resztę rzeczy- skrzywił się słysząc te słowa
-Eli...-zaczął, ale ja mu przerwałam
-Nie Maciek. Nawet nie próbuj. Nie teraz. Nie kiedy udało mi się podnieść, kiedy udało mi się odbudować. Nie możesz mnie znowu zniszczyć

Po raz pierwszy od bardzo dawna spojrzałam mu w oczy. Oczy, które kiedyś tak bardzo kochałam. Widziałam w nich ból. Zraniłam go.

-Proszę, porozmawiaj ze mną. Albo chociaż mnie wysłuchaj, będę się sprężał
-Maciek...ja nie potrafię. Nawet jak bym chciała...
-Proszę...

Ponownie spojrzałam w jego tęczówki. Patrzył na mnie błagalnie. Wiedziałam, że jeśli mu ulegnę cała przeszłość do mnie powróci. Czy mogłam mu zaufać po tym, jak zostawił mnie w najcięższych chwilach mojego życia? Mogłam. A przynajmniej powinnam.W końcu na tym polega miłość, prawda? Na wybaczaniu błędów. Tylko problem, że ja sama wtedy nie wiedziałam co czuję...
Skinęłam tylko głowa na znak, by mówił

-Nie wiem nawet od czego zacząć. Może od tego, że przepraszam. Wiem, że cię zawiodłem. Wiem, że popełniłem błąd. Błąd, którego żałuję i pewnie będę żałował do końca życia. Ale ja tylko pragnąłem twojego szczęścia, bo...- urwał i spojrzał mi prosto w oczy. Dostrzegłam w nich szczerość i....miłość?- Bo cię kocham. Zawsze cię kochałem i wiem, że zawsze będę- do oczu zaczęły napływać mi łzy. Zresztą jemu również- Proszę, wybacz mi. Wróć do mnie- wyszeptał i pochylił się nade mną.

Delikatnie musnął moje wargi. Po chwili pogłębił pocałunek. Ja jednak nie umiałam, nie potrafiłam na niego odpowiedzieć. Z jednej strony tego pragnęłam, z drugiej...

-Maciek...-odsunęłam się od niego- Ja nie mogę... Nie umiem ci zaufać- powiedziałam i uciekłam. Słyszałam za sobą jeszcze jak mnie wołał jednak nie odwróciłam się ani razu.

~~~~~

Błąkałam się zakopiańskimi uliczkami. Musiałam wszystko to sobie poukładać. Czy dobrze zrobiłam uciekając? Czy powinnam odpowiedzieć na ten cholerny pocałunek? I najważniejsze, czy nadal kochałam do Maćka? Nie umiałam odpowiedzieć na te pytania. Przysiadłam na jednej z ławek i ukryłam twarz w dłoniach. Wtedy poczułam czyjąś rękę na swoim ramieniu. Podniosłam wzrok

-Andi?

Cóż... Musiałam wyglądać jak siedem nieszczęść: zapłakana, z rozmytym makijażem. Wellinegr usiadł opok mnie i objął mnie ramieniem. Pozwolił wypłakać się w swoją klatkę piersiową. Nie pytał o nic. Po prostu był.

-Będzie dobrze- wyszeptał tylko w moje włosy
-Nie. Pogubiłam się i nie wiem co mam robić

Musiałam się przed kimś otworzyć. Daria sama leczyła złamane serce,  Andreasa miałam na wyciągnięcie ręki. Dlatego opowiedziałam mu wszystko. Całą moją historię, od wypadku do dnia dzisiejszego. Wellinger słuchał wszystkiego z uwagą nie przerywając mi ani razu. Po wyrzuceniu wszystkiego z siebie poczułam się lepiej.

~~~~~ 

-Jeszcze raz dziękuję- wyszeptałam, gdy znajdowaliśmy się już pod moim domem- No wiesz... za to, że mnie wysłuchałeś

-Przecież wiesz, że nie ma za co- uśmiechnął się i pogłaskał mnie po policzku. Poczułam, że się rumienię.

Patrzyliśmy sobie w oczy. Jego dłoń nadal spoczywała na mojej twarzy, drugą natomiast chwycił moją dłoń i przyciągnął do siebie. Złączył nasze usta w pocałunku...

_________________

Nawalam po całości...

Krótki, przerysowany, nudny

To już przedostatni rozdział :)

Jako, że do świąt na pewno nie pojawi się kolejny rozdział (o ile pojawi się jeszcze w kwietniu) już teraz

  Życzę Wam wszystkiego co najlepsze, przeżycia tych Świąt Wielkanocnych w rodzinnym gronie, smacznego jajka i mokrego dyngusa. Wesołego Alleluja!

Buziaki, Nikki ;*