Rozdział 3

*Eliza*

Chodziłam zdenerwowana, próbując dodzwonić się do przyjaciółki. Ta jednak uparcie odrzucała moje połączenia. Zastanawiałam się co robić. Planowałam uciec, więc gwałtownie się obróciłam.

-Znowu się widzimy- usłyszałam, więc podniosłam wzrok znad ekranu telefonu. Kąciki ust same wykrzywiły się w uśmiechu, a serce zaczęło bić nienaturalnie szybko.
-Na to wygląda- odparłam. Zaraz potem przypomniałam sobie o wywiadzie. Rozejrzałam się nerwowo.
-Czekasz na kogoś?-zapytał młody Niemiec unosząc brew
-Właściwie to tak. Przyjaciółka wraz z wujkiem miała przysłać kogoś na wywiad i...
- Blondynka, średniego wzrostu i grubszy mężczyzna około pięćdziesiątki z gęstymi wąsami?- przerwał mi
-Tak, skąd wie...-urwałam w połowie słowa, bo zrozumiałam, że to z Wellingerem mam rozmawiać. Odetchnęłam z ulgą, co nie uszło uwadze Andreasa
-Hmm.. Czyżbyś spodziewała się tu kogoś innego? Kogoś, kogo nie chciałaś?
-Przepraszam, ale to ja tu jestem od zadawania pytać- uśmiechnęłam się, na co Niemiec zareagował śmiechem
-No więc słucham...

Włączyłam podarowany przez Klaudię dyktafon, by nie musieć nic notować. Przy dwudziestu stopniach na minusie, zdjęcie rękawiczek nie było czymś, czego bym pragnęła

-Jak skacze się Panu..
-Tobie- przerwał mi Wellinger uśmiechając się szeroko
-No dobrze, więc jak skacze się tobie na skoczni im. Adama Małysza w Wiśle?

~~~~~

Zadałam skoczkowi jeszcze kilka pytań typu: "Jak oceniasz swoje dzisiejsze skoki?". Andreas na każde pytanie z uśmiechem i nie przerywając mi więcej.

-Dziękuję bardzo, za udzielenie wywiadu
-Cała przyjemność po mojej stronie, jednak teraz moja kolej.
-Na co?- zdziwiłam się
-Na zadawanie pytań- odpowiedział i po raz kolejny posłał mi swój zniewalający uśmiech- Więc pierwsze pytanie: Jak masz na imię?
-Eliza
-Więc Elizo, czy pójdziesz ze mną na kawę?- zapytał. Już miałam się zgodzić, ale...
-Bardzo bym chciała, jednak nie mogę. Mam przy sobie klucz do pokoju, a poza tym muszę przepisać wywiad- pomachałam mu dyktafonem przed twarzą
-To może po sobotnich zawodach?
-Z największą przyjemnością- uśmiechnęłam się, pożegnałam i ruszyłam w stronę hotelu.

~~~~~

-No nareszcie! Już myślałam, że będę musiała spać na korytarzu- rzuciła kąśliwie Daria wywracając przy tym oczami

-Dlaczego Wellinger?- zapytałam unosząc brew, jednocześnie przekręcając klucz w zamku

-A dlaczego nie? Sama mówiłaś, że na niego wpadłaś, a opowiadając o nim miałaś takie rumieńce, że pomyślałam, by coś z tym zrobić-usiadła na łóżku, a ja na wprost niej uprzednio zamykając drzwi-Wiesz, ty ładna, on przystojny. Idealna z was, by była para- zaśmiała się puszczając mi oczko

-Po pierwsze, nie przesadzaj. Ja w porównaniu z nim to mała, szara myszka, a po...

-Ha! Czyli ci się podoba!

-A po drugie, takie rzeczy tylko w filmach- dokończyłam ignorując jej przerywnik

-Wasze pierwsze spotkanie było jak z filmu, więc czemu tego nie pociągnąć, hmmm?

Zarumieniłam się. Znowu. Zawsze rumienię się w najmniej odpowiednim momencie. Daria niestety to osoba spostrzegawcza i od razu zauważyła moje czerwone policzki.

-Czyli coś jest na rzeczy!-wykrzyknęła

-Nic nie ma- odpowiedziałam jej lekko się przy tym uśmiechając

-Czyli jest!

-Oj, no dobra. Jest przystojny. I to bardzo. Wydaje się sympatyczny, zaprosił mnie na kawę w sobotę, ale to ty...

-ZAPROSIŁ CIĘ NA KAWĘ?!- wykrzyknęła Daria

-Tak, ale to tylko koleżeńskie wyjście na kawę

-Od tego się zaczyna...

-Nic się nie zaczyna- westchnęłam i pokręciłam głową z rezygnacją- A nawet jeśli by miało się zacząć, to ja nie szczególnie szukam miłości, zwłaszcza wśród skoczków narciarskich

-To, że Maciek okazał się dupkiem nie znaczy, że każdy nim jest. Wracając, jeśli nic by się nie zaczynało, to czy słyszałabym jak rozentuzjazmowany Wellinger opowiada Krausowi o nowej, ślicznej znajomej, która na niego wpadła?- zapytała poruszając brwiami

-Dlaczego ja słucham rad sercowych od najbardziej nieprzystępnej dziewczyny jaką znam?- zapytałam, udając, że jej ostatnie pytanie nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia

-Właściwie...-zaczęła-Zresztą nieważne- powiedziała rumieniąc się niczym ja przed momentem

-Ważne i to bardzo! Kto to? Imię? Zawód? Wiek?- zadawałam jedno pytanie za drugim. Byłam w szoku. Tak oto Daria, dziewczyna, która olewała każdego mężczyznę zanim ten zdążył się przedstawić zarumieniła się na samą myśl o pewnej osobie

-Spokojnie, nie wszystko na raz- zaśmiała się- Zresztą, jak powiem ci imię i nazwisko, to sama odpowiesz sobie na wszystkie pytania

-Więc kto zawrócił w głowie pannie "no boyfriend, no problem"?- zapytałam i oberwałam poduszką. Spojrzałam na przyjaciółkę, która nerwowo przygryzała wargę. Sprawiała wrażenie poddenerwowanej. No tak, po raz pierwszy przyznawała się do tego, że ktoś jej wpadł w oko- Kto to?

-Tom Hilde.

~~~~~

*Narracja trzecioosobowa*

Sobota, Zakopane

-Maciek możesz przestać łazić po pokoju jak jakiś opętany?- zapytał zirytowany zachowaniem przyjaciela Piotrek- Cała podłoga się trzęsie, nie mogę się skupić!
-O! Tu się schowałeś!- krzyknął Kot do grzebienia, gdy tylko go znalazł w rozwalonej na środku pokoju stercie ubrań, całkowicie ignorując wypowiedź Żyły- Już myślałem, że o tobie zapomniałem
-Rozmawiasz z grzebieniem. Przedmiotem martwym. To się chyba leczy. Chociaż w twoim przypadku może być już za późno- mówił starszy skoczek, jednak młodszy dalej go nie słuchał tylko układał włosy. Piotrek nieco zirytowany tym faktem rzucił w Maćka poduszką
-Możesz mi nie przeszkadzać! Nie widzisz, że jestem zajęty?! Muszę wyglądać idealnie! ONA pewnie będzie pod skocznią! Muszę mieć perfekcyjną fryzurę!
-Ty wiesz, że będziesz musiał założyć kask?

Żyła ledwo powstrzymywał się od wybuchu śmiechem, gdy obserwował kolegę odkładającego z rezygnacją grzebień

-Ja po prostu tak bardzo chcę ją odzyskać- wyszeptał Kot siadając na niepościelonym łóżku chowając twarz w dłoniach
-To rusz dupę i lecimy na trening. Skoro była w Wiśle, pewnie będzie też tutaj!

_________________
Przepraszam, przepraszam, przepraszam :(
Ja z tymi czterema miesiącami naprawdę chciałam zażartować i rozdział dodać w styczniu :(
Na swoje usprawiedliwienie mam to, że pisałam dużo (tylko nie do tego bloga co trzeba :v).

Przepraszam też za zaległości na Waszych blogach, bo pomimo, że czytałam wszystkie, nie każdy komentowałam. Spowodowane jest to głównie tym, że część czytałam na telefonie, a z niego dziwnym sposobem nie chcą się dodawać komentarze :(

Ten rozdział nie jest taki jaki, chciałam, ale chyba nie jest też najgorszy. Ale opinię zostawiam Wam :)
W zakładce Bohaterowie pojawił się pewien Norweg. Nie potrafiłam go tu nie wcisnąć :)

Pozdrawiam i do zobaczenia za dwa tygodnie :) (Mam nadzieję)
Nikki