Rozdział 2.

*Narracja trzecioosobowa*

Ewa wpatrywała się w swoją kuzynkę zdziwionym wzrokiem, by chwilę później ją przytulić. Martwiła się o nią, bo odkąd wyjechała nie miała z nią kontaktu. Nikt nie miał.

-Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę- powiedziała wypuszczając ją z objęć- Martwiłam się o ciebie! Powinnam...

-Też się cieszę, że cię widzę- przerwała jej Eliza uśmiechając się szeroko- Co słychać?

-U mnie w porządku, powinnam ci coś zrobić, za to, że się tak długo nie odzywałaś! Mów lepiej co u ciebie...
-U mnie również jest dobrze. Jak widać rehabilitacja przyniosła efekty, studiuję, zaczynam pracę. Powoli wszystko się układa- brunetka uśmiechnęła się pod nosem, jednak zaraz spoważniała- A co u...- nie musiała kończyć. Ewa doskonale wiedziała o kogo jej chodzi
-Z tego co wiem nie jest dobrze, chyba ciągle...
-Nie mów mu, że tu jestem- przerwała jej Eliza- Najlepiej nikomu nie mów. No oczywiście Kamilowi możesz, bo wiem, że przed nim nie masz tajemnic. Obiecaj mi, że nikt się nie dowie!- patrzyła na blondynkę błagalnym wzrokiem, aż ta w końcu przytaknęła głową na znak zgody. Nie wiedziały, że całemu zajściu przyglądał się pewien polski skoczek uśmiechając się pod nosem, a w jego głowie już kiełkował plan.

~~~~~

*Eliza*

Mimo, że nieszczególnie chciałam wpaść tutaj na kogoś znajomego, cieszyłam się ze spotkania z Ewą. Ona zawsze była dla mnie jak starsza siostra. W sumie żałowałam tego, że zerwałam z nią kontakt po moim wyjeździe. Pożegnałam się z kuzynką, założyłam słuchawki na uszy i puściłam moją ulubioną piosenkę. Zaczęłam rozglądać się za Darią, jednak tej nigdzie nie było.

-Pięć minut nie mogła poczekać- mruknęłam pod nosem i zaczęłam zmierzać w kierunku hotelu, wlokąc za sobą ciężką walizkę.

W międzyczasie pisałam SMS do przyjaciółki. Moja nieuwaga skończyła się jak zwykle- potknęłam się o wystającą płytę chodnikową, z moją koordynacją ruchową nie było najlepiej. Potrafiłam wejść w ścianę lub przewrócić się na prostej drodze. Tym razem jednak nie upadłam, bo ktoś mnie podtrzymał.

-Dziękuję- powiedziałam odruchowo po polsku, jednak gdy ujrzałam twarz mojego wybawcy szybko przerzuciłam się na język niemiecki
-Nie ma za co- odpowiedział w swoim ojczystym języku i uśmiechnął się uroczo. Chciał chyba jeszcze coś powiedzieć, ale w tym momencie zadzwonił mój telefon. Daria. No tak, tylko ona ma takie wyczucie czasu- pomyślałam. Odebrałam telefon i ruszyłam dalej machając młodemu skoczkowi na pożegnanie.

~~~~~~

*Narracja trzecioosobowa*

Podczas gdy Andreas przyglądał się zauroczony oddalającej się, drobnej brunetce Żyła dotarł do pokoju. Nie zastał w nim jednak współlokatora. Poszedł więc się odświeżyć, a później oglądał jakieś dziwne filmiki na internecie, gdy próg pomieszczenia przestąpił Maciek.

-No nareszcie, wiesz która jest godzina?- zapytał Piotrek wyłączając laptop

-Przepraszam tato- mruknął Maciek, na co jego rozmówca wywrócił oczami

-Jakby się Kruczek dowiedział...

-Ale się nie dowie. Musiałem wszystko przemyśleć.

-Co przemyśleć?

-No to co mi powiedziałeś. Przepraszam, że tak zareagowałem. Masz rację. Powinienem sobie wybyć Elizę z głowy. 

-Co takiego?!

-No przecież sam mówiłeś, że mam o niej zapomnieć!

-Ja coś takiego mówiłem?- zapytał, a Kot zmroził go wzrokiem- No dobra, może faktycznie coś takiego powiedziałem, ale się myliłem- powiedział śmiejąc się przy tym

-Ja za tobą nie nadążam- pokręcił głową z rezygnacją Maciek- Mówisz mi bym dał sobie spokój, że mam zapomnieć, a teraz...

-Bo to było wtedy kiedy myślałem, że nie ma szans na jej odnalezienie. Ale teraz,, skoro ona jest w Wiśle to...

Chwile to trwało zanim młodszy skoczek przetrawił wiadomość przekazaną przez przyjaciela. Kiedy jednak dotarło do niego co powiedział zachłysnął się wodą którą pił.

-Jak to jest w Wiśle?!
-Normalnie jest w Wiśle. Widziałem sam na własne oczy. Stała, rozmawiała, oddychała- zaczął wymieniać Piotrek, ale Maciek już go nie słuchał. Myślał w jaki sposób przeprosić Elizę, co zrobić, by mu wybaczyła. Układał sobie w głowie plan, gdy ktoś nim potrząsnął:

-Te, Romeo. Myć się, paciorek i lulu. Jutro kwlifikacje, a nie chcesz się chyba przed nią zbłaźnić- Żyła puścił koledze oczko i sam skierował swoje kroki do łóżka.

Następnego dnia

*Eliza*

Od rana byłam na skoczni. Robiłam zdjęcia kibicom, skoczkom i chowałam się przed polską kadrą. Zamieniłam jedynie parę słów z Kamilem, który podobnie jak jego żona obiecał, że nikomu nic o mnie nie powie.

-Wiesz, że i tak prędzej, czy później się spotkacie?- zapytał tylko

Oczywiście, że wiedziałam. I wiedziałam, że im dłużej to odwlekam tym gorzej. Jednak nie potrafiłam się z nim spotkać tak po prostu. Potrzebowałam czasu. Szybko pożegnałam się z Kamilem, pogratulowałam zwycięstwa TCS i wróciłam do moich obowiązków.

-Eli- usłyszałam za sobą głos Darii- Wujek się pyta, czy mogłabyś przeprowadzić dzisiaj jeden wywiad do gazety

-Pewnie- uśmiechnęłam się szczerze. Czekałam na chwilę, gdy będę mogła sprawdzić swoje umiejętności dziennikarskie. Zawsze marzyłam o tej pracy.

-Okej, to kogoś ci podeślemy-blondynka odwzajemniła uśmiech

-Tylko nie...- zaczęłam, ale ona już zniknęła w drzwiach. Modliłam się w duchu, by nie trafić na pewnego skoczka.

~~~~~

Kwalifikacje wygrał młody Phillip Sjoeen. Nie to mnie jednak zmartwiło. Maciej Kot. Z tego co mówił Kamil ostatnio ze skokami sobie nie radził. Dzisiaj zajął trzecie miejsce. Przed nim był tylko wspomniany wcześniej Norweg i Austriak Andreas Kofler. Miałam nadzieję, że nikomu nie przyjdzie do głowy konieczności przeprowadzenia z nim wywiadu do gazety. Czekając na skoczka usłyszałam dźwięk wiadomości w moim telefonie. Daria,

Jeszcze mi podziękujesz ;*

Przeczytałam treść wiadomości pięciokrotnie coraz bardziej się denerwując. Nie, nie mogła mi tego zrobić. W końcu się przyjaźnimy. Nie mogła...

______________________________________

Czuję, że moje blogi to równia pochyła w dół :(

Przepraszam za wszelkie błędy, ale o godzinie pierwszej mieszają mi się literki, a po co dodawać rozdział w dzień, skoro można w nocy? ;)

Próspero Año Nuevo

Dużo szczęścia w nadchodzącym roku, dużo uśmiechów, zdrowia i spełnienia każdego marzenia :)

Buziaczki, Nikki ;*

PS. Nowy rozdział pojawi się prawdopodobnie w przeciągu czterech miesięcy ;)